MCA CENTENAIRE

MCA CENTENAIRE ( Made in Italy )

Szczerze mówią jeszcze nigdy tego modelu nie widziałem, no i o tym samochodzie nie słyszałem. No i Cieszę się że mam go teraz w swojej kolekcji ;).

Opracowaniem samochodu zajęło się Monte Carlo Automobile, które w 1983 roku założył Fulvio Maria Ballabio, kierowca wyścigowy i inżynier w jednej osobie (Formuła 1, IndyCar, Le Mans). Włochowi towarzyszyło kilku innych specjalistów z korzeniami w Formule 1, w tym część załogi Alfy Romeo. Podwozie i karoserię auta wykonano w większość z włókien węglowych i kevlaru, co na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych było zupełną nowością. Nadwozie zaprojektowało włoskie studio Castagna.

Centenaire było zasilane silnikiem V12, który po sąsiedzku dostarczało Lamborghini, pewne jego 455 KM. Dla MCA to było stanowczo za mało. Po instalacji turbosprężarek jednostka produkowała aż 720 koni mechanicznych (był to najmocniejszy samochód drogowy w tamtym czasie). Napęd na tylne koła przekazywała 5-stopniowa, manualna skrzynia biegów. Prędkość maksymalna miała sięgać aż 350 km/h.

Ferrari 458 Challenge

Ferrari 458 Challenge

 ( Kupione jakoś przed świętami w Lidlu )

Ferrari 458 Italia, następca bardzo dobrze przyjętego modelu F430 początkowo wzbudzał nieco kontrowersji wśród niektórych fanów marki. Dziś jednak mało kto narzeka na stylistykę nadwozia - Italia jest piorunująco szybka - 3,4 s. do setki, 325 km/h. Dorzućmy do tego świetne prowadzenie, dzięki zastosowaniu m.in. systemu kontroli trakcji rodem z Formuły 1 i mamy świetne auto. Konstruktorzy z Maranello znają się jednak na swoim fachu i są w stanie przygotować jeszcze szybszą wersję modelu 458. Nie jest to jednak samochód drogowy, a rasowa wyścigówka, która zastąpi dotychczasowy model F430 Challenge w serii wyścigowej Ferrari Challenge Trofeo Pirelli.

O szybkości nowej wersji Challenge świadczy fakt, że na torze Fiorano była dwie sekundy szybsza (1:16.5) niż poprzedniczka, a standardowa Italia pokonała tę pętle w 1:25 s. Od 458 Challenge wolniejsze jest również Ferrari F50 (1:27), a nawet Enzo Ferrari (1:24.9). Z kolei potężne ośmiuset konne Ferrari FXX pokona tor Fiorano o pół sekundy krócej.

FSO Polonez 1500 ( Borewicz )

FSO Polonez 1500 ( Zwany " Borewiczem " )

( Nie jest to Bburago, ale uważam iż jest to model godny uwagi. )

FSO Polonez – samochód osobowy produkowany przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie od 3 maja 1978 roku do 22 kwietnia 2002 roku. Powstał jako następca Polskiego Fiata 125p, który był jednak produkowany równolegle aż do 1991 roku. Przez cały okres produkcji samochód przeszedł kilka większych modernizacji, wprowadzano także kolejne odmiany.

Samochód odziedziczył po poprzedniku większość rozwiązań technicznych, w tym: układ przeniesienia napędu, zmodyfikowane silniki, układ hamulcowy oraz zawieszenie. Nowością było 5-drzwiowe nadwozie typu liftback. W 1988 roku wprowadzono wersję użytkową Poloneza nazwaną Truck. W 1991 roku przeprowadzono gruntowną modernizację, wprowadzając wersję Caro z mocno odświeżonym nadwoziem. Od 1996 roku dostępna była wersja sedan – Atu, rok później przeprowadzono ostatnią poważniejsza modyfikację Poloneza wprowadzając modele Caro i Atu Plus. Od 1999 roku dostępna była także wersja Kombi. Produkcję zawieszono 22 kwietnia 2002 roku, łącznie z zestawami montażowymi wyprodukowano 1 061 807 egzemplarzy modelu w różnych wersjach (bez dostawczych Trucków i vanów Cargo).

ŻUK

ŻUK

 ( Nie jest to Bburago, ale uważam iż jest to model godny uwagi. )

FSC Żuk – rodzina polskich samochodów dostawczych produkowana w FSC w Lublinie. Opracowana w 1956 roku na bazie samochodu FSO Warszawa, miała wspólne z nim podwozie, silniki (poza silnikiem 4C90) i układ jezdny. Rozwiązanie to z jednej strony przyczyniło się do dużej popularności tego samochodu i jego niskiej ceny, z drugiej zaś strony było powodem rozlicznych wad takich jak:

• niska trwałość elementów zawieszenia przedniego,
• wysoko położona skrzynia ładunkowa,
• wysoko położony środek ciężkości,
• zbyt mały rozstaw kół,
• ograniczone możliwości w zakresie wzrostu parametrów samochodu (szczególnie ładowności).

Jednakże w okresie produkcji tego samochodu w FSC jego konstrukcja ulegała unowocześnieniu (szczególnie w latach 70.), wprowadzono mocniejsze i oszczędniejsze silniki, zmieniono skrzynię biegów, unowocześniono wygląd zewnętrzny. Następcą stał się samochód dostawczy FS Lublin seryjnie produkowany od października 1993 roku.

Konstruktorami pojazdu byli inżynierowie Stanisław Tański oraz Roman Skwarek. Za wygląd nadwozia odpowiedzialny był Julian Kamiński. W szczytowych momentach produkowano 30 tysięcy Żuków rocznie. Samochód produkowany był zarówno na eksport, jak i na rynek krajowy. Nazwa samochodu wzięła się od pasiastego malowania ostatecznej wersji prototypu pojazdu. Została ona zaproponowana przez Juliana Kamińskiego.

Żuk dostępny był w różnych wersjach nadwozia - począwszy od nadwozia typu pick-up w pierwszym modelu A 03, poprzez nadwozia typu furgon i skrzyniowe, wersje do przewozu większej liczby osób (towos, mikrobus), po zabudowę specjalizowaną (samochody pożarnicze, do przewozu pieczywa lub odzieży). Poszczególne wersje tworzone były w FSC lub przez przedsiębiorstwa wykorzystujące znaczny tabor Żuków (np. PTHW). Produkcję Żuków zakończono 13 lutego 1998 roku. Łącznie wyprodukowano 587 500 sztuk wszystkich wersji tego modelu.